Γάμος στους Αϊνού της Ιαπωνίας
Οι ασιατικοί λαοί, φημίζονται για τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμα τους ανά τον κόσμο. Έτσι λοιπόν ενα έθνος με πλούσια πολιτιστική ταυτότητα ειναι αυτό των Αϊνού.
Καταρχάς μιλάμε για έναν λαό ο οποίος ειναι εγκατεστημένος στα νησιά Χοκάιντο και Σακχαλίνη τα οποία βρίσκονται απέναντι από την Ιαπωνία. Οι κάτοικοι εκεί ασχολούνται πολύ με το ψάρεμα, το κυνήγι και τις χειροτεχνίες (οι γυναίκες). Πιστεύουν στην φύση, και αντιμετωπίζουν κάθε φυσικό φαινόμενο σαν θεό. Ο ήλιος, η φωτιά, ο κεραυνός δηλαδή ειναι θεότητες οι οποίες παίρνουν αυτές τις μορφές για να επικοινωνούν με τους ανθρώπους.
Η τελετουργία του γάμου τους ειναι πολύ ιερή και τα έθιμα τους πολλά. Στην Σακχαλίνη οι νέοι δεν έχουν δικαίωμα ούτε απόφασης, ούτε γνώμης για την επιλογή του συντρόφου τους. Αυτή θεωρείται μια δουλειά για τους γονείς η ίσως για κάποιο τρίτο πρόσωπο που θέλει να παρέμβει (τύπου προξενιό).
Στο Χοκάιντο όμως το εθιμο ειναι κάπως πιο ενδιαφέρον. Όταν οι νέοι ενηλικιώνονται και φτάνουν σε ηλικία γάμου (16 χρονών για τα κορίτσια και 18 για τα αγόρια!!), ο πατέρας της κοπέλας της παραχωρεί ενα δώμα στο πίσω μέρος του σπιτιού τους. Από όλους τους νέους που θα περάσουν από το δώμα, η οικογένεια αποφασίζει ποιος ειναι καταλληλότερος για την κόρη τους.
Αφού λοιπόν αποφασίσουν τον “γαμπρό”, εκείνος με την οικογένεια του και μετά βαΐων και κλάδων πηγαίνουν να την ζητήσουν. Εκεί η κοπέλα προσφέρει ενα μπολ με ρύζι στον γαμπρό και εκείνος πρέπει να φάει το μισό, και το άλλο μισό το επιστρέφει στην νύφη. Τώρα, εάν η νύφη τον θέλει για άντρα της πρέπει να φάει το άλλο μισό, ειδάλλως το αφήνει άθικτο και η οικογένεια του γαμπρού αποχωρεί.
Εάν έχουμε φτάσει μέχρι εδώ και έχουν επιλέξει ο ένας τον άλλον, τότε η νύφη μαζεύει τα πράγματα της και πάει απευθείας με τον σύζυγο της, ή εκείνος μένει εκεί.
Το αξιοσημείωτο ειναι πως μετά το εθιμο αυτό, προσεύχονται όλοι μαζί στον θεό της φωτιάς ο οποίος συμβολίζει την οικογένεια και το καινούργιο σπιτικό. Κάτι δηλαδή σαν την δική μας Εστία...